Rozdział 18

*oczami Louisa*

-No więc...kiedy miałeś wpadek, straciłeś pamięć. Sądziłeś, że dalej chodzisz z Eleanor, która zerwała z tobą jakiś czas przed. Sądzisz, że znamy się 3 tygodnie, a my znamy się prawie dwa miesiące. Przeprowadziłam się w listopadzie i zamieszkałam z ojcem, który był po rozwodzie z moją matką. A ona sama umarła. Miała raka. Przechodząc dalej…mój tata poprosił byśmy udawali parę przed światem. Nie chciał robić wokół siebie zamieszania, więc się zgodziliśmy. Wtedy poczułam coś do Ciebie. Na początku byłeś dla mnie chamski, lecz z każdym dniem było coraz lepiej. Potem dowiedziałeś się, że usunęłam ciążę, sądziłeś, że jestem puszczalską dziwką, jednak nie wiedziałeś, że zostałam zgwałcona. Właśnie wtedy był ten wypadek. Wybaczyłam Ci wszystko, bo jak prędzej wspomniałam kochałam Cię…A kiedy Ci to powiedziałam, to znaczy, nie ważne. W każdym razie kiedy miałeś wypadek byłeś ze mną. –patrzałem na dziewczynę z szeroko otwartą buzią. Co ona wygaduje? Przecież ja nic nie pamiętam…no tak, straciłem pamięć. Jednak to było dla mnie nie do pojęcia.

-Kłamiesz, prawda? –spojrzała na mnie swoimi pięknymi niebieskimi tęczówkami. W jej oczach można było dostrzec niedowierzenie. –Jakaś ukryta kamera, czy co? –uniosłem się.

-Uspokój się Louis. Chciałeś znać prawdę, to Ci ją powiedziałam!

-Prawdę a nie jakieś wymysły!

-Wiesz co? Zachowujesz się jak dziecko, nie znałam Cię od tej strony…

-Nie wierzę Ci, proste prawda? –dziewczyna spojrzała na mnie i wstała. Zaczynała po woli odchodzić. Jakby chciała żebym ją zatrzymał. Oparłem łokcie na klanach i złapałem się za głowę. Zacząłem analizować to co przed chwilą do mnie powiedziała. W głowie słyszałem jej głos. Jak opowiada mi jak było.

-Ona podobno jest bardzo ładna –powiedział Harry dokładnie nam się przyglądając.

-Ciekawe skąd to wiesz –zadrwił z niego Zayn.

-Lepiej mnie słuchaj, jeszcze się przekonasz –Harry uparcie stał na swoim i cały czas opowiadał nam o córce Paula, której nie znał ani on ani my. Ciekawe skąd miał informacje, takie jak to, ze jest ładna, czy to, że nieśmiała…niedorzeczne.

-Harry proszę Cię skończ! Nie znasz jej!

-Znam! Tak jakby…

-Czyli, ze nie znasz –ponownie zadrwił Zayn. Zaczęła się kłótnia, Li próbował ich uspokoić, ale Hazza trzymał się swojego, a Zayn cały czas się śmiał.

-Chłopaki! –dopiero teraz zauważyłem, że Paul wszedł do kuchni. Zaraz za nim stała nie za wysoka brunetka, o pięknych niebieskich oczach. Była w samych majtkach i w przydużej koszulce. Na moich ustach pojawił się uśmiech, a z transu wyrwał mnie głos Nialla. Miałem nadzieję, że dziewczyna nie zauważyła jak przyglądam jej się z zaciekawieniem.

-Paul…-Niall się na chwilę zatrzymał i podrapał po głowie. Tą całą kłótnię o jego córkę mógł usłyszeć –słyszałeś o czym rozmawiamy? –debil, po co pyta?

-Nie, a powinienem słyszeć? –dopytywał, patrząc na nas pytającym wzrokiem Paul.

-Nie, nie, Niall nie wie co gada! Nie słuchaj go! –zaraz do ‘akcji’ wkroczył Zayn, za co powinniśmy być mu wdzięczni.

-Dobrze, uszło wam to na sucho, a teraz chcę wam przedstawić moją córkę: Katy. Katy poznaj chłopaków. Myślę, że sami powinni się przedstawić. –Paul dam nam znać, więc od razy się podnieśliśmy ze swoich miejsc.

Niall jako pierwszy podszedł do Katy i ją przytulił. Wydaje mi się, że zdziwiła się. Ja byłem na końcu. Szczerze mówiąc, serce przyśpieszyło mi gdy tylko wlepiła we mnie swoje tęczówki.

-Louis –uśmiechnąłem się przyjaźnie i  przytuliłem dziewczynę.

Od razu poderwałem się z miejsca. To nie może być prawda. Rozejrzałem się w około ale nigdzie nie zauważyłem swojej zguby. Zacząłem biec w kierunku centrum, by jak najszybciej ją odnaleźć. Było pełno ludzi, wiec musiałem się miedzy nimi przepychać. Trudno było, a jak dobiegłem do przystanku zauważyłem jak wsiada do autobusu. Zauważyła mnie, spojrzałem w jej oczy. Widziałem w nich ból. Szybko odwróciła twarz a ja stanąłem jak wryty. Nie wiedziałem co zrobić.

Czy to normalne, że przypomniałem sobie wszystko? Tak miało być? Ja wiem co czuję. Kocham ją.

*oczami Katy*

Wysiadłam z autobusu powoli kierując się w stronę domu. Nie mogę uwierzyć. Czemu mi nie uwierzył? Przecież powiedziałam prawdę, nic nie wymyślałam. Wiem, że mógł nie wierzyć, bo prawda jest taka, że jest to dziwna sytuacja, ale zachowywał się jak dziecko. Tego się nie spodziewałam.

Zastanawiając się nad jego zachowaniem, wreszcie doszłam do domu. Odkluczyłam drzwi, bo chłopaków najwyraźniej nie było. Co było dość dziwne, bo nie sadziłam, że dzisiaj gdzieś wchodzą.

Rozebrałam się i weszłam do salonu. Zastałam tam jednak Nialla, który oglądał telewizję. Na dworze robiło się powoli ciemno, a on miał zasłonięte rolety. Usiadłam na łóżku koło niego i zapaliłam małą lampkę, która stała na szafce.

-Gdzie reszta?

-Zayn z Perrie, Liam z Dan, a Harry i twój ojciec to nie wiem –odpowiedział mi blondyn. Przytaknęłam ze zrozumieniem.

-Czemu zakluczyłeś drzwi?

-Bałem się chyba nie? Jak ktoś by mi wszedł do domu, to co? –zaczął się śmiać, a ja tylko się uśmiechnęłam. Co prawda było to dziwne ale taki jest Niall. Można było się spodziewać. –Coś się stało? –zapytał widząc moją reakcję.

-Nie…to znaczy tak. Powiedziałam Louisowi prawdę, sam chciał ją znać

-I co? –dopytywał blondyn tym samym siadając i wlepiając we mnie swoje ślepia.

-Uważa, że kłamię, że wszystko sobie wymyśliłam! –w tym samym momencie do domu ktoś wszedł. Niall od razu poderwał się z miejsca i ruszył do drzwi. Nie słyszałam żadnych głosów. Po chwili w pokoju stanął on i Louis. Patrzał na mnie, jednak ja odwróciłam wzrok.

-Musimy pogadać –szepnął

-Louis, ale to prawda! Wszystko co Ci powiedziała to prawda!

-Wszystko? –na jego ustach pojawił się uśmiech, ale ja nie rozumiałam o co mu chodzi.

-Tak, dosłownie! –blondyn złapał jego dłoń, a Lou patrzał ze zdziwieniem. Zaśmiałam się, bo wiedziałam co chce zrobić. Sama o tym zapomniałam. –Zobacz! Nie zauważyłeś tego wcześniej, prawda? Chyba w nocy Ci tego nie zrobiliśmy, nie?! –pokazał na jego tatuaż, a Louis zaczął go obserwować. Nie zauważył go wcześniej.

-Proszę porozmawiajmy –odezwał się po dłuższej chwili. Wstałam z miejsca i zostawiając za sobą blondyna wyszliśmy z pokoju. Poszliśmy na górę, by mieć pewność, że jesteśmy całkowicie sami.

-To o czym chciałeś rozmawiać? –stanęłam i skrzyżowałam ręce na piersi. Czekałam na jego reakcję.

-Ja pamiętam –jego słowa odrobinę mnie zdziwiły. Robi sobie ze mnie jakieś żarty? To wcale nie jest śmieszne.

-Że co?

-Ja pamiętam, wszystko pamiętam. Wiem kim jesteś Katy, wiem co robiłem przed wypadkiem, wiem wszystko –nic nie odpowiedziałam. Nie byłam w stanie. Jeszcze przed kilkunastoma minutami mówił, że kłamię i sobie wymyślam, a teraz? –Przepraszam za tamto, nie mogłem w to uwierzyć –podszedł do mnie i złapał za rękę. Patrzałam w jego niebieskozielone tęczówki i widziałam, że nie kłamie. Że on mnie pamięta, jednak czy wszystko? –Pamiętasz co mi powiedziałaś na ławkach? –oczywiście, przecież było to niedawno –powiedziałaś, że mnie kochałaś, a ja chcę wiedzieć jedno: Czy nadal mnie kochasz? –nie byłam w stanie mu odpowiedzieć. Nie byłam. Nie mogłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Nie mogłam uwierzyć, że właśnie w tej chwili mój Louis wrócił. Jedyne czego teraz chciałam to go pocałować. –Powiedz, że nie, powiedz, że nie chcesz mnie znać, a odejdę –długo musiał czekać na odpowiedź, której nie dostał. Moje ciało było sparaliżowane, a język związany. –Wiedz, że ja Cię kocham –powiedział po czym puścił moją rękę i ruszył w stronę drzwi.

-Louis! –udało mi się wykrzyczeć nim zdążył wyjść z pokoju. Odwrócił się w moją stronę, a ja do niego podbiegłam i rzuciłam się na szyję. Swoja głowę schowałam w zagłębienie w jego szyi.

-Też Cię kocham, nawet nie wiesz ile czasu czekałam na te słowa

*następny dzień, 16:00*

Louis bawił się kosmykami moich włosów, a ja patrzałam pusto w ekran telewizora. Ten film, który włączył nie był ani trochę ciekawy. Chciałabym obejrzeć „obecność”. Słyszałam, że warte obejrzenia.

-Pojedziemy gdzieś 

-Gdzie? –zdziwiłam się i spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

-Niespodzianka! Idź się ubrać –dziwnie na niego popatrzałam, ale wykonałam polecenie. Pobiegłam na górę i przebrałam się w wybrany strój. <klik> Nie miałam pojęcia gdzie chce mnie zabrać, co on wymyślił, ale cieszyłam się. Zresztą cieszę się cały czas, jednak…nie jesteśmy oficjalnie parą. Czemu Louis mnie o to nie spytał? Powiedział tylko, że mnie kocha, powinno mi wystarczyć? 

____________________________________________________

No to jest 18 rozdział, przepraszam, że taki krótki, ale miałam dość mało czasu. Byłam u kuzynki, na której blog zapraszam :)

Ale mam nadzieję, że wam się spodobał, skomentujecie, a ja nie będę musiała was o to prosić :)

Następny postaram się napisać jak najszybciej i wtedy go dodam :) Nie wiem jeszcze kiedy pojawią się imaginy :)