Rozdział 29

Pojechałem do chłopaków, ale Katy nie chciała ze mną rozmawiać. Wiedziałem, że jest w pokoju z Niallem i byłem zazdrosny, ale słusznie. Jest wspaniałą osobą i nie zasługuje na takiego dupka jak ja. Jestem strasznie wściekły na siebie, że dałem się nabrać Nicole. Przecież znam ją doskonale i powinienem był podejrzewać, że kłamie. Jednak to nie było takie proste. Byłem pijany i mogłem zrobić wiele głupich rzeczy. Teraz czasu nie cofnę. Mogę jedynie czekać, aż Katy zechce ze mną porozmawiać. Muszę jej powiedzieć, że to nie jest prawda. Nicole przyznała się, że kłamała, ale czy ona mi uwierzy? Sam bym sobie nie zaufał, ale skoro dobrze mnie zna to chyba zobaczy, że nie kłamię, prawda? Z oczu człowieka można wiele wyczytać i mam nadzieję, że tak będzie teraz.
Postanowiłem porozmawiać z Liamem, gdy Katy nie chciała. Poszedłem do jego pokoju. Zastałem go leżącego na łóżku i słuchającego muzyki. Muszę mu powiedzieć, że mam kłopoty. Musi mi pomóc. Nie wiem jak mam ją chronić. Oni mi grożą.

*Oczami Katy*

Siedziałam z Niallem w pokoju. To z nim najbardziej się zaprzyjaźniłam i bardzo się z tego cieszę. Nie sądziłam, że jest on tak delikatny na cudze krzywdy. Jest wspaniałym chłopakiem i jego przyszła dziewczyna będzie miała wielkie szczęście. Jest on delikatną osobą, która dla ukochanej dziewczyny zrobi wszystko. Wiem, że nie znalazł jeszcze tej jedynej i sądzę, że bardzo chce. On pragnie miłości, ale na swoim przykładzie mogę pokazać, że nie zawsze to jest najlepsze wyjście. Cały czas coś nie gra. Cały czas są jakieś problemy. Kocham Louisa całym sercem, sądzę, że jest tym jedynym, ale może się mylę. Los ewidentnie chce nas rozdzielić, a my nie jesteśmy na tyle silni, by przez to ciągle przechodzić. A przynajmniej ja. Moja psychika jest słaba i nie będę tego ukrywać. Nie daję sobie rady z kłótniami i z tymi krzywdami, które mi wyrządza. Kocham go, ale nie wiem czy wybaczę mu tą zdradę. Cały czas w głębi duszy mam nadzieję, że jest to nie prawda. Czasami mam ochotę cofnąć czas i nigdy go nie poznać, żeby teraz nie czuć tego co czuję. Żeby nie być krzywdzona.

Lou tu przyszedł. Chciał porozmawiać. Ale o czym? Nie wiem co chce powiedzieć. Przeprosić? Przecież to nic nie da. Niall stara się mnie zrozumieć i chyba mu się to udaje, ale próbuje też nam pomóc. On wie jak bardzo kocham Louisa i pewnie wie jak bardzo on kocha mnie. Nie zwątpiłam w to, ale faktem jest, że to co się między nami dzieje nie jest normalne. Lou mnie uderzył, wybaczyłam mu to, mimo, że wiedziałam, że może to zrobić jeszcze raz. Do teraz nie wiem co się stało. Dlaczego?

-Jesteś śpiąca, widzę to –powiedział do mnie Niall, gdy leżałam wtulona w jego tors i wypłakiwałam ostatnie słone łzy. Nie miał nic przeciwko temu, bym moczyła mu koszulkę. Może nawet to lubił.

-Tak, masz rację

-Nie myśl o Louisie, śpij –zaczął głaskać mnie po głowie w celu uspokojenia. Martwi się o mnie i jestem bardzo mu za to wdzięczna. Nie wiem co bym bez niego zrobiła. Wysłuchał wszystkiego co miałam mu do powiedzenia.

Zrobiłam się naprawdę śpiąca, a oczy same mi się zamykały.

*Oczami Nialla*

Kiedy Katy usnęła pocałowałem ją w czoło i jak najciszej potrafiłem wydostałem się z jej objęć. Otworzyłem drzwi, które były zamknięte na klucz, gdyż ona mnie o to poprosiła. Chciała się wygadać i nie chciała by ktoś nam przeszkadzał. Wysłuchałem wszystkiego co miała do powiedzenia i jestem pod wrażeniem tego jak bardzo kocha Louisa. Chciałbym, żeby kiedyś jakaś dziewczyna pokochała mnie tak jak ona go. Zazdroszczę Lou, jest cholernym szczęściarzem, że to właśnie go wybrała.

      Zszedłem na dół, gdzie w salonie zastałem Louisa, Liama, Harrego i Zayna. Gdy tylko mnie zobaczyli skupili się na mnie. Widziałem w ich oczach ciekawość.

-Śpi –powiedziałem i usiadłem w fotelu. Louis był strasznie zdenerwowany. Chciał z nią porozmawiać. Widziałem to. Nie wiem co chciał jej powiedzieć, ale przeprosin by nie przyjęła. Nie potrafi wybaczyć mu zdrady.

-Możemy porozmawiać? –poprosił, a ja skinąłem głową i razem udaliśmy się do kuchni. Cieszyłem się, że nie ma Paula.

-Słuchaj Niall, ja jej nie zdradziłem –powiedział tylko, gdy drzwi pomieszczenia się zamknęły. Nie do końca wiedziałem jak zareagować. Usiadłem na krześle.

-Nie rozumiem

-Nicole kłamała. Wszystko uknuła, żeby rozpieprzyć mi związek, rozumiesz? Ja muszę to powiedzieć Katy! Kocham ją, ona musi mi wybaczyć –nie mogłem uwierzyć w to co słyszę. Znam Louisa i wiem, że nie kłamie. Na moich ustach pojawił się uśmiech. Katy miała nadzieję, że usłyszy słowa, że tej zdrady nie było, ale uznawała to za nierealne. A to stanie się faktem. Zrobię wszystko, żeby porozmawiali. Oni muszą być razem. Są dla siebie stworzeni. Nikt nie może ich rozdzielić.

-Nie wierzę, to świetnie! Zrobię wszystko, żeby Ci wybaczyła, obiecuję Louis

*Oczami Louisa*

Kiedy Niall poinformował mnie, że Katy nie śpi od razu pobiegłem na górę. Byłem strasznie śpiący, gdyż czekałem, aż się obudzi. Lecz teraz jakbym dostał nowej baterii i byłem gotowy na wszystko. Wiedziała, że wejdę. Niall jej powiedział. Nie chciał nic na siłę. Ona się zgodziła.

-Cześć kochanie –powiedziałem wchodząc do pokoju. Siedziała na łóżku i nie patrzała na mnie. Panował tam półmrok, gdyż świeciła się jedynie mała lampka w rogu pokoju. Usiadłem na brzegu nadal nie widząc jej twarzy, mimo, że bardzo tego pragnąłem.

-Nicole, ona wszystko zmyśliła. Nie zdradziłem Cię. Przyznała się, ze chciała zniszczyć nasz związek. Chciała, żebyś cierpiała tak jak ona kiedyś, gdy nie odwzajemniałem jej uczuć. Jestem strasznie zły bo mogłem stracić Cię na zawszę i dalej mogę. Ale chcę, żebyś wiedziała, że kocham Cię najmocniej na świecie, jesteś całym moim światem, powietrzem. Bez Ciebie nie będę mógł żyć. Mam nadzieję, że mi wybaczyć. Że dasz mi tą ostatnią szansę. Obiecuję, że ją wykorzystam i nie dam powodów do smutków. Kocham Cię. –mówiąc to o mało co się nie rozkleiłem. Wiedziałem, że muszę dać z siebie wszystko by mi wybaczyła, bo jest to moja ostatnia szansa. Nie patrzała na mnie, nic nie mówiła –Katy… -podniosła twarz do góry. Zobaczyłem jej oczy, całe we łzach. Nie lubiłem patrzeć jak płacze. To raniło moje serce.  

____________________________________________________

Uważam, że rozdział jest całkiem długi. Zrobiłam co mogłam by go skończyć. Jak widać jest godzina 00:11 a ja kończę rozdział, hmm. Minęło 11 dni od ostatniego dodanego. Nie spodziewałam się. No ale cóż. Przepraszam za jakiekolwiek błędy, ale sami widzicie jaka jest godzina. 

Jestem zawiedziona. Piszecie, że wymuszam komentarze, hm. Źle na tym wychodzę, a komentarzy nie ma, wspaniale nie? :))

Chcę jak najszybciej skończyć tego bloga. Mam już dość. Wydaje mi się, że dużo osób czyta, ale patrząc na komentarze to te myśli uciekają. I NIE, nie wymuszam teraz komentarzy. Mam to gdzieś. Nie chcesz - nie komentuj. Chcę tylko mieć pewność, że wiecie, że ja się bardzo cieszę gdy wyrażacie swoje opinie i dziękuję osobom, które to robią: kocham was bardzo :) x

Myślę, że to tyle na dziś. Jeszcze spać nie idę, bo czeka mnie gala boksu. Zresztą już jest walka Wawrzyka, więc lecę. Dobranoc osobom, które jeszcze nie śpią i dopiero teraz pójdą x 

AAA, ZAPRASZAM TEŻ NA NOWEGO BLOGA. MAM NADZIEJĘ, ŻE BĘDZIECIE CZYTAĆ I UDZIELAĆ SIĘ LEPIEJ NIŻ TUTAJ. DZIĘKUJĘ OSOBOM, KTÓRE BĘDĄ ZE MNĄ DALEJ:)

LINK: http://unpleasantandevil.blogspot.com/